Op 2 juni
is Indy overleden. Ze zou pas de volgende dag opgehaald worden
door onze uitvaartverzorger. Wij hadden daarom besloten om dan
ook nog een nacht in Groningen te blijven. In het Ronald mc Donald
hebben we toen nog samen met de bewoners gegeten.
Op 3 juni
is Indy door de uitvaartverzorger naar huis gebracht. Dit was
een heel rare belevenis. Indy, die al zo lang niet meer in haar
eigen bedje had gelegen, lag nu plotseling weer in haar eigen
kamer in haar eigen bed. Zo vredig alsof ze elk moment weer wakker
werd.
Het is een
heel drukke week geweest. Er moest vanalles geregeld worden en
we wilden natuurlijk dat alles perfect zou zijn. Iedereen hielp
mee en was bereid een stukje voor te lezen in de kerk of in het
crematorium. We hebben ook veel tijd doorgebracht bij Indy. Vooral
ook samen met Valerie. Het was erg fijn haar thuis te hebben.
Veel tijd om te beseffen wat er nu allemaal gebeurd was, hebben
we niet gehad.
Op 7 juni
moesten we dan echt afscheid nemen van Indy. Op dat moment gaat
er zoveel door je heen. Ruim 2 jaar lang hebben we voor haar
gezorgd en heeft ons hele leven in het teken van haar gestaan.
We hebben altijd geweten dat de kans erin zat dat ze het niet
zou overleven, dus dachten we dat we enigszins voorbereid waren
als het inderdaad zover zou komen. Niet dus, het komt toch onverwachts
en het doet erg veel pijn. Want hoop zijn we toch altijd blijven
houden, tot op het laatste moment. Ze was immers zo sterk en
wilde zo graag leven. Nu ging ze voorgoed weg en konden we haar
nooit meer aanraken.
Ondanks alle
verdriet en emoties, zijn we wel erg tevreden over het verloop
van de avondwake en de dienst in het crematorium. Dit was het
laatste wat we voor Indy konden doen, haar het mooiste afscheid
geven dat ze verdiende.
DAARNA WERD
HET STIL EN MOESTEN WE VERDER ZONDER INDY.
Juni
2003
Ook na de
crematie hebben we nog veel bezoek gehad van vrienden en familie.
Toch moest het gewone leven weer doorgaan, hoe moeilijk dit ook
was. Het leek net of we ineens weer een heel drukke agenda kregen,
we konden weer gaan en staan waar we wilden. Even samen naar
het terras om wat te gaan drinken, spontaan gaan uiteten, naar
de speeltuin gaan of even bij iemand op bezoek gaan, iets wat
voor iedereen heel gewoon is, was voor ons weer helemaal nieuw
en vreemd. Hiervan genieten is dan ook erg moeilijk. |
|
Ook kwamen
er na een paar weken steeds meer vragen boven en steeds meer
boze gevoelens over wat er allemaal gebeurd was. De hele film
van de laatste week van Indy werd steeds weer herhaald in je
hoofd, wat erg veel emoties boven bracht. Nu hadden we ineens
tijd om hierover na te denken. Al die tijd zijn we erg geleefd.
Juli 2003
Op 2 juli, precies een maand na het overlijden van Indy, zijn
we teruggegaan naar Groningen voor een evaluatiegesprek met de
artsen. Hier hebben we onze vragen kunnen stellen en is alles
nog eens besproken. Ook voor de artsen is het nog steeds een
raadsel hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren, en veel antwoorden
hebben we dus niet gekregen en zullen we ook nooit krijgen. Het
is erg moeilijk om het allemaal een plaatsje te kunnen geven
en het zal erg veel tijd nodig hebben. We zijn na het gesprek
ook nog even op de afdeling geweest waar Indy heeft gelegen en
het was wel fijn om de verpleging en de ouders van Sietse, Sharon
en Jennefer weer te zien. Wel raar om nu gewoon daar rond te
lopen zonder Indy op te zoeken. In het Ronald mc Donald hebben
we ook nog de opbrengst van de collectehuisjes (570euro) overhandigd
aan de assistent huismanager, waarna de moeder van Sharon (Bertina)
nog gekookt heeft en we nog een keertje mee hebben gegeten. Al
met al viel het weerzien niet tegen, we hadden even het gevoel
op weekendverlof te zijn geweest, waarna we nu weer gewoon verdergingen
met het wachten op een lever voor Indy.
We hebben
ook nog erg veel contact met Jasper en zijn familie, en we hebben
hen en de ouders en zus van Thijs ook al verschillende keren
gezien de afgelopen tijd. Dit voelt wel goed, we kunnen erg goed
over alles met hen praten, we hebben immers allemaal erg veel
meegemaakt.
Ook blijven
we nog continue op de hoogte van de ontwikkelingen met betrekking
tot de overige leverpatientjes die we in al die tijd hebben leren
kennen, en leven ook erg met hen en hun ouders mee.
26 juli was
Marie-Louise jarig. Een heel rare dag. De eerste verjaardag zonder
Indy, maar tevens de eerste verjaardag met Levy. Het blijft wennen.
We hebben eigenlijk maar 2 weken thuis gewoond met 3 kinderen,
waarna Indy in het ziekenhuis belandde, en we dus eigenlijk weer
2 kinderen thuis hadden, zoals we voor Levy ook maar 2 kinderen
thuis hadden.
Op 29 juli
is Valerie geopereerd aan haar keel- en neusamandelen in het
Elkerliek ziekenhuis. Dit bracht weer erg veel herinneringen
boven. Ook Indy heeft hier gelegen. Valerie was erg trots op
haar narcosekapje terwijl het voor ons vreemd was om met haar
mee te gaan terwijl ze onder narcose werd gebracht. Dit hebben
we zo vaak bij Indy moeten doen, en de laatste keer dat Marie-Louise
dat bij Indy had gedaan, was tevens de laatste keer dat ze haar
in levende lijve in de armen heeft gehad. Maar goed, dit was
een kleine ingreep, en ook Valerie verdiende nu een keer extra
aandacht van ons, dus moesten we ons hier overheen zetten en
er voor haar zijn.
Levy en Valerie
houden ons wel op de been. Levy is een erg vrolijk mannetje en
Valerie is blij dat ze een broertje heeft waar ze zich over kan
ontfermen en waar ze alles voor doet. S'avonds zitten we vaak
buiten en kijken als het donker is naar de sterren waarbij we
weer het gevoel hebben dat Indy weer even dichtbij is.
|
Augustus 2003
Weer een
maand verder. We krijgen nog erg vaak bezoek van vrienden en
onze familie met wie we nog veel praten over Indy. Dit doet ons
goed, want we praten graag over haar en we zijn blij dat we zoveel
lieve mensen om ons heen hebben die dat ook nog graag doen.
Toch lijkt
het wel of het missen alleen maar erger wordt. We zijn ook nog
met heel veel dingen bezig, zoals het uitzoeken van alle foto's,
het opruimen en uitzoeken van alle kleren en speelgoed van Indy.
Het is ook wel fijn om hier mee bezig te zijn, het geeft ook
weer een heleboel mooie herinneringen. Het doet ook erg veel
pijn en geeft vaak weer heftige emoties, boosheid en slapeloze
nachten. |
We zijn er
toch ook nog even tussenuit geweest. 5 dagen naar een chaletje
aan de Maas in Maashees bij vrienden, samen met de kinderen.
Dit was erg fijn en wij, maar zeker ook de kinderen hebben hier
erg van genoten. Dennis, Cindy, Willem, Carrie en Carla, hardstikke
bedankt voor jullie gastvrijheid, het heeft ons erg goed gedaan.
30 augustus
2003
Gisteren
hebben we de urn van Indy opgehaald bij het crematorium in Heeze.
Het was een heel speciaal moment. Terwijl we ernaar toe reden
was toevallig het liedje "Heaven" van Do op de radio
(dit nummer hadden we ook gedraaid tijdens de dienst in het crematorium).
Dit maakte het natuurlijk nog specialer. Het weer was slecht
(het was weer erg donker en regen), dus echt een dag om zoiets
te gaan doen. Valerie was meegegaan en wilde daarna ook perse
de urn dragen en ze praatte ook tegen Indy. Op de terugweg voelde
het toch ook weer goed (wat je tenminste goed kunt noemen). We
zijn weer compleet, Indy is eindelijk thuis, en krijgt een zeer
mooi plekje in huis.
Vanavond hebben
we een heel speciale avond gehad met onze beide families en vrienden.
Dezelfde mensen die de laatste week bij ons in Groningen zijn
geweest. In die week is toen al besloten dat de vrienden een
keer een etentje zouden organiseren om nog eens samen bij elkaar
te kunnen zitten. Dat was dus vanavond. Wij vonden dit de goede
gelegenheid om dan ook de urn van Indy thuis te hebben, zodat
zij er eigenlijk ook weer een beetje bij was. |
|
|
Dit was voor
iedereen een echte verassing, want we hadden dit aan niemand
vertelt en brachten dus tijdens deze avond de urn van Indy binnen.
Dit was echt heel speciaal, maar ook erg emotioneel. Alles was
weer compleet. Het was een zeer mooie avond, die geweldig goed
verzorgd was door onze vrienden. We hebben weer samen gelachen,
gegeten, gedronken, over Indy gepraat, gehuild en muziek geluisterd. |
"STILTE"
Ik mis je
elke dag weer
ik blijf aan je denken
keer op keer
ik wil naar je toe
maar het kan niet meer
ik wil je zien
het doet zo een zeer
ik wil met je praten
maar.....Het blijft stil!!!
September
2003
Het is weer
stil in huis. Valerie is weer naar school en is weer erg druk
met het spelen bij vriendinnetjes. Dit is weer erg wennen. Weer
meer vrije tijd, dus ook weer meer tijd om na te denken over
Indy en alles wat er gebeurd is. Wat is het toch moeilijk om
het normale leven weer op te pakken. Voor onze hele omgeving
gaat alles weer normaal door, terwijl het voor ons nooit meer
normaal zal zijn.
Op 21 september
kregen we te horen dat Jennefer Vos is overleden.
IN MEMORIAM: JENNEFER VOS
Zij was 2 jaar en 4 maanden oud. Ook zij had galgangatresie.
Zij heeft 3 levertransplantaties gehad met daarna nog een aantal
complicaties en het ging eindelijk goed met haar. Ze had zo hard
gevochten. Toch overleed zij plotseling. Ook zij trok een streep.
Jennefer en Indy hebben 3 maanden naast elkaar (kamers) in het
AZG gelegen. Alie (haar moeder) had het altijd over onze "kanjers".
Het blijven "kanjers" en we zullen ze nooit vergeten. |
|
|
Van 23 september
tot en met 30 september zijn we op vakantie geweest naar Turkije
met de kinderen. Dit was erg fijn. Even weg van alles en proberen
een beetje tot rust komen met ons eigen gezin. Valerie en Levy
hebben zich zeer goed vermaakt en ook voor ons was het goed om
weer een gezin te zijn en samen dingen te doen. Levy heeft voor
het eerst in een vliegtuig gezeten, dit ging wonderbaarlijk goed,
terwijl hij toch de hele reis op schoot moest zitten. |
Het was erg mooi
weer en we hebben dan ook volop gezwommen. 's avonds was er vaak
nog een show die Valerie niet wilde missen, waarna we allemaal
naar bed gingen (we sliepen met z'n vieren op een kamer) want
's morgens was Levy weer om half 8 wakker.
|
Indy blijft er toch altijd bij horen en we hebben ook tijdens
de vakantie veel over haar gepraat. We missen haar steeds meer. |
OKTOBER 2003
Dit is een
vrij rustige tijd geweest. Begin oktober hebben we feest gehad
omdat de vader van Marcel 60 jaar is geworden. In eerste instantie
was het de bedoeling geweest dat er een groot feest zou komen,
maar dit is afgezegd toen Indy was overleden. We vonden het ook
niet leuk om er helemaal niets aan te doen, dus hebben we op
het laatste moment nog besloten om een surpriseparty voor hem
te organiseren met zijn familie en goede vrienden. Dit was toch
wel een geslaagd feestje.
Eind oktober
zijn we nog een weekendje weggeweest met de ouders, zus en schoonbroer
van Marcel. Dit was wel erg gezellig, maar ook wel raar. Het
was weer de eerste keer dat we zonder kinderen weggingen, en
dit was ook voor Valerie even vreemd. Wij gingen onze koffer
weer pakken en zij mocht niet mee. Maar uiteindelijk was het
allemaal goedgegaan. Ome Jos en Tante Helma hebben op Levy en
Valerie gepast tijdens het weekend en dit was natuurlijk 1 groot
feest.
We vonden
het nu ook tijd worden om iets te gaan doen met de urn van Indy.
Ze heeft natuurlijk al een mooi plaatsje gekregen in de woonkamer,
maar het is nog steeds maar een eenvoudig "potje" wat
er staat. We zijn samen met een kunstenares aan tafel gaan zitten
en hebben haar gevraagd om een mooi huisje voor Indy te maken,
iets dat speciaal is en een blijvende herinnering aan haar geeft.
Het is heel fijn om hier over na te denken en ze wil ons hier
graag bij helpen. Dit heeft natuurlijk nog wel veel tijd nodig,
maar we zijn ervan overtuigd dat het iets geweldigs gaat worden.
NOVEMBER 2003
Op 2 november
was het precies 5 maanden geleden dat Indy gestorven is. Dit
was ook het weekend van Allerheiligen en Allerzielen. We zijn
op 2 november samen met onze familie en vrienden naar de herdenkingsdienst
van alle overledenen geweest en daarna hebben we met zijn allen
bij ons wat gegeten en gedronken. Weer even stilstaan bij wat
er is gebeurd.
Als we nu
terugdenken aan de afgelopen 5 maanden, dan lijkt het wel of
het allemaal al veel langer geleden is. Het is pas 5 maanden,
maar in deze maanden hebben we al zoveel dingen gedaan en meegemaakt,
dat het wel lijkt of het al veel langer geleden is. Terwijl de
laatste week met Indy nog steeds vers in ons geheugen staat geprint
en het gemis alleen maar sterker wordt. Ook in onze omgeving
wordt alles steeds gewoner. Terwijl iedereen gewoon doorgaat,
staat voor ons toch nog steeds de tijd stil als het om Indy gaat.
Het doet ons dan ook erg goed dat we af en toe nog eens een kaartje
krijgen van mensen die willen laten weten dat ze nog steeds aan
ons en Indy denken. We krijgen haar nooit meer terug, maar door
over haar te praten, blijft ze toch nog steeds erbij horen. |
|
11 november zijn
we op vakantie gegaan. Samen met Jos en Helma en zonder de kinderen
zijn we 2 weken naar Sri Lanka en de Malediven geweest. Deze
reis hebben we altijd al eens willen maken en na alles wat we
hebben meegemaakt, vonden we dat we dat nu moesten doen. Tijd
doorbrengen met elkaar en weer proberen om ook ons leven samen
weer op te pakken, nadat we al zoveel tijd langs elkaar heen
hebben geleefd. |
Opa en Oma
Heusden zijn tijdens deze 2 weken bij ons in huis geweest om
op Valerie en Levy te passen. De vakantie heeft ons wel goed
gedaan. We hebben veel gepraat, maar hebben ook weer samen kunnen
lachen. De kinderen hebben we wel erg gemist. Tijdens de reis
misten we onze 3 kinderen en eenmaal thuis blijft het gemis van
Indy en komt weer het besef dat dit ook altijd zo zal blijven.
Nu staan de
feestdagen weer voor de deur. Voor ons hebben deze feestdagen
nu een heel ander karakter gekregen. De ster van Kerstmis heeft
bij ons een naam gekregen "INDY". |
|
DECEMBER 2003
Het is zover,
de feestdagen zijn aangebroken. Allereerst hebben we natuurlijk
Sinterklaasavond gehad. Valerie vond het allemaal erg spannend.
Ze kreeg op 5 december ook nog te horen dat ze mocht gaan proefzwemmen
voor diploma A, ook weer spannend. Maar goed, toen alle kadootjes
uitgepakt waren, was alles weer over. Ze vond echter de kadootjes
van Levy interessanter dan degene die ze zelf had gekregen. Door
alle drukte rondom Sinterklaas staan we wel even minder stil
bij het overlijden van Indy. De feestdagen geven zo ook weer
een stuk afleiding. Echter op de avond zelf, sta je er wel weer
extra bij stil. Vorig jaar hebben we nog Sinterklaasavond gehad
met Indy erbij, nu was Indy er niet meer bij maar is Levy er
voortaan bij. Vorig jaar moesten we op 6 december met Indy op
controle in Groningen, waar ze direct werd opgenomen vanwege
hoge koorts. Deze herinneringen en vooral de daarbij behorende
gevoelens komen nu ook weer boven. Op zich is de Sinterklaastijd
vrij rustig verlopen.
|
Na Sinterklaas beginnen de voorbereidingen voor Kerst. Ook bij ons. Samen met Valerie de kerstboom versieren, Levy die zijn eerste kennismaking met een Kerstboom had en sindsdien er niet meer aanzit. Ook Indy heeft een speciaal plekje in de kerstboom gekregen. Marcel en Valerie hebben samen een ster gemaakt en daar een foto van Indy opgeplakt. Deze ster hebben ze als piek op de kerstboom gezet, waardoor onze kerstster ook tijdens de kerst zal schitteren. |
We blijven
dit jaar met kerst gewoon thuis. Andere jaren gaan we altijd
eten bij wederzijdse ouders, maar dit jaar staat ons hoofd daar
niet naar. We kunnen nu weer gewoon thuis zijn, zonder allerlei
spanningen van de afgelopen jaren. Ons gezin is nooit meer compleet,
maar we proberen in ieder geval te genieten van het samen thuis
zijn (met z'n vieren en ons sterretje dat over ons waakt).
28 december wordt Levy alweer 1 jaar. Vorig jaar zaten we in spanning rondom de geboorte van hem en in de week erna hebben we genoten van de kraamtijd ondanks dat Indy toen ook nog een nacht in het ziekenhuis heeft gelegen. Nu zijn we alweer een jaar verder. Wat we toen nog zo hoopte, dat Indy getransplanteerd zou worden en we eindelijk samen als gezin verder konden gaan, is nu allemaal verdwenen. We genieten wel erg van Levy, die inmiddels erg ondernemend aan het worden is, en van Valerie, die steeds wijzer wordt.
Hopelijk brengt het nieuwe jaar ons wat rust en tijd om alles een plekje te kunnen gaan geven.
|
|
FIJNE FEESTDAGEN EN EEN GEZOND 2004
|