Welkom op de website van Indy Looijmans

Januari 2005
2005. Een nieuw jaar. Weer een jaar verder weg van Indy. Een jaar met steeds dezelfde dagen waarop we altijd dezelfde herinneringen zullen hebben. Een nieuw jaar waar we iets van gaan maken samen.

De feestdagen zitten erop. Voor ons staat de kerstvakantie altijd in het teken van feestjes. Dit omdat Marcel, Valerie en Levy ook nog alle drie in 1 week jarig zijn.
Het zijn een paar drukke weken geweest, maar het is wel goed geweest.
Kerstavond hebben we doorgebracht samen met vrienden. Gewoon een gezellig avondje met een hapje en een drankje en we hebben zelfs een spelletje gedaan.
Het kerstdiner op 1e kerstdag dat verzorgd was door Jos en Marie-Louise was ook erg geslaagd. Het eten was perfect en de wijn was goed te drinken. We hebben weer wat herinneringen opgehaald, iets dat we graag doen. Dit gaf ook deze kerst weer even een speciaal gevoel. Jos en Helma bedankt hiervoor.
2e kerstdag heeft de Tsunami in Azie erg veel indruk gemaakt op ons en op iedereen over de hele wereld. Vorig jaar zijn we nog op vakantie geweest naar Sri Lanka en de Malediven en overal waar we toen zijn geweest, is nu nog maar de vraag wat daarvan over is. Onvoorstelbaar.

Op oudjaarsdag zijn we samen met ons gezin naar Toverland geweest. Het was zo fijn om samen weg te zijn en we hebben genoten van de vrolijke gezichten van Valerie en Levy. We gaan samen verder en we gaan samen genieten van alles wat er nog komen gaat. S'avonds hadden we samen met Jos en Helma een Starnight georganiseerd voor onze vrienden. Dit was heel gezellig geweest. Allemaal verkleed, Barbeque aan en op de platenspeler allemaal oude LP's draaien. Om 12 uur hadden we vuurwerk en champagne en de avond was geslaagd.

Januari, een maand met veel herinneringen. Goede maar ook veel nare. Maar we hebben de herinneringen nog.

Februari/Maart
We hebben momenteel zeer drukke maanden. Vooral de weekenden zijn druk bezet. Tijdens de Carnaval zijn we lekker 4 dagen gaan skien in Willingen met vrienden.

Dit was super, vooral om te zien hoe de kinderen genoten van de sneeuw. Het is gewoon zo dat als de kinderen genieten ook wij weer volop kunnen genieten. Valerie had na 3 lessen de smaak van het skien helemaal te pakken en ging met Marcel mee naar boven waarna ze zo heel hard naar beneden skied. Toch knap dat die kinderen helemaal geen angst hebben om te vallen. Het was echt een topweekend en de Carnaval hebben we dan ook helemaal niet gemist.

Valerie is ook nog ziek geweest. Ze had een flinke griep te pakken. Het blijft nog steeds moeilijk voor ons om om te gaan met een ziek kind. De angst dat er meer aan de hand is dan een onschuldig griepje of de angst dat we nog een keer iets ernstigs meemaken, blijft altijd aanwezig. De sfeer in huis is altijd erg gespannen als 1 van de kinderen ziek is. De gedachte dat we nog een keer iemand kwijtraken, blijft rondspoken in ons hoofd en is ondraaglijk. De opluchting is dan ook groot als de kinderen weer vrolijk zijn en weer lekker samen spelen.

Waar we momenteel wel erg boos over zijn, is de discussie rondom de donorwetgeving. Leren we het in Nederland dan nooit? Er rees bij ons weer enige hoop dat de donorwetgeving aangepast ging worden naar het systeem in Belgie, vooral toen we hoorden dat er weer een aantal kamerleden hun mening bijgesteld hadden. Even hadden we hoop dat Indy toch niet voor niets gestorven was, maar helaas het gaat weer eens niet door. Het is gewoon onvoorstelbaar hoe groot het taboe nog is om over het afstaan van organen te praten met elkaar en er openlijk voor uit te komen wat je nu wel of niet wilt. Als iedereen die nog geen geregistreerd donor is, zichzelf nu eens de vraag zou stellen: "Als ik of iemand in mijn familie met spoed een donororgaan zou moeten krijgen om in leven te kunnen blijven, zou ik dit donororgaan dan accepteren? Het is een keus voor leven of dood". Dit is mogelijk wat hard gezegd, maar jaarlijks gaan er ca. 200 mensen dood die met een donororgaan gered hadden kunnen worden. Indy heeft 1,5 jaar op een lever gewacht terwijl in Belgie de wachtlijsten veel korter zijn. Maar goed, dit is een onderwerp waar we in Nederland waarschijnlijk toch nooit uitkomen en het blijft voor ons een onderwerp waarover we uren over kunnen praten.

April
10 april. De vierde verjaardag van Indy, de 2e verjaardag zonder haar. Deze verjaardag zou voor Indy weer een mijlpaal worden, 4 jaar. Ze zou nu naar de basisschool gaan. Het doet toch pijn om bij Valerie op school kinderen te zien die nu voor de eerste keer naar school gaan omdat ze 4 jaar zijn geworden. Hier had Indy ook bij moeten zijn. Wat zou Valerie trots zijn geweest als haar zusje nu naar school had gegaan. Maar helaas, ze moet nog een paar jaar wachten totdat haar broertje voor het eerst naar de basisschool gaat.

Het was een vreemde dag, 10 april. s'Morgens zijn we met de kinderen naar de eendjes geweest, net als vorig jaar. Voor hen is dit ook speciaal en dat willen we graag zo houden. Valerie had de urn van Indy mooi versierd en was die dag ook erg met de verjaardag bezig. Gedurende de rest van de dag hebben we veel bezoek gehad van vrienden en familie. Het was net alsof we echt een verjaardag aan het vieren waren, alleen mistten we de jarige.
We hebben ook nog allemaal ballonnen opgelaten, dat was wel heel erg speciaal. De kinderen hadden een kleine tekening gemaakt en deze hadden we aan de ballonnen vastgemaakt, waarna we ze opgelaten hebben. Dit heeft vooral op de kinderen heel veel indruk gemaakt, en ze hebben nog lang staan te kijken hoe hoog ze gingen. Toen ze eenmaal uit het zicht waren, zei Valerie "ik denk dat Indy ze al heeft gekregen". Dat was echt mooi, en het was een geweldig idee.

11 april is Marie-Louise met Helma naar een avond geweest met als thema "rouwverwerking bij kinderen" welke gegeven werd door Riet Fiddelaers-Jaspers (stichting In de Wolken, www.in-de-wolken.nl). Dit was echt een heel interessante avond. Tevens was het ook een bevestiging dat wij het tot nu toe allemaal best goed doen wat betreft het betrekken van de kinderen in de rouw-verwerking rondom de dood van Indy. Valerie praat met ons erg weinig over hetgeen er gebeurd is, maar toont wel af en toe haar gevoelens op school bij haar juffrouw en praat ook nog wel regelmatig met haar vriendinnetjes over Indy. Wij voelden ons hier schuldig over dat zij dat niet met ons wilde delen, maar van de andere kant zijn we wel blij dat ze het in ieder geval toch doet bij anderen. De avond was zeker de moeite waard.

Deze maand zijn we begonnen met het opruimen van de babykamer. Valerie krijgt een nieuwe slaapkamer en Levy gaat naar een peuterbed. Er wordt weer een tijdperk afgesloten. Het babybedje waarin 3 kinderen hebben geslapen, wordt opgeborgen. Vooral aan dit bedje zit veel emotionele waarde en we kunnen het dan ook niet over ons hart verkrijgen om dit te verkopen. Weer een stapje verder in het geven van een plaats van alles in onze herinneringen. Maar ieder stapje gaat gepaard met pijn en angst. Angst om te vergeten wie en hoe ze was, en pijn omdat je haar zo mist.

Mei
18 mei zijn we naar het concert van Marco Borsato in Antwerpen geweest. Het was een fantastisch concert. Het is vooral de indrukwekkende teksten die de liedjes van Marco Borsato zo mooi maken. Ook de passie van Marco zelf bij het zingen van zijn liedjes is geweldig.

Marcel en Valerie zijn deze maand druk bezig geweest met de voorbereidingen voor hun show. Op 27 en 29 mei heeft de dansgroep van Valerie 3 voorstellingen gegeven in een zaal in Someren. Marcel heeft daar ook aan meegedaan met een act van vaders van enkele kinderen. Het was een mooie show en ze hebben er zeer veel plezier aan beleefd. Door de drukte rondom deze show is de beleving van de laatste week van Indy van 2 jaar geleden een beetje naar de achtergrond geschoven. Hier voelen we ons wel een beetje schuldig om, maar van de andere kant vinden we het ook goed dat we met het normale leven doorgaan. De laatste week van Indy en haar overlijden blijft altijd in ons geheugen gegrift als de dag van gisteren en we kunnen er goed met anderen over praten. Zelfs mensen die we niet zo goed kennen, vragen er op dit moment naar, en dat vinden we erg fijn.

Marie-Louise heeft deze maand nog een afspraak met de psycholoog gehad. Dit is toch altijd weer confronterend, maar het helpt haar erg goed.

Juni
2 juni 2003 - 2 juni 2005. Het is 2 jaar geleden dat we van de ene emotie in de andere geslingerd werden met als gevolg het uiteindelijke overlijden van ons dappere en vrolijke meisje Indy. Een verlies dat we de rest van ons leven met ons mee moeten dragen.

De stilte van de zee
Neemt onze gedachten met zich mee
Ver weg…..meegaand met de wind
Sterkte gevend…. voor het gemis
Van Indy

1 t/m 5 juni zijn we met ons vieren en Jos en Helma naar Menorca geweest. Even weg tijdens deze moeilijke dagen. Dit heeft ons erg goed gedaan. Samen zijn met de mensen die zoveel voor ons betekenen. Op 2 juni zijn we tijdens de zonsondergang samen naar de zee gegaan. De kinderen hebben er bellen geblazen en hebben gepraat tegen Indy. Daarna hebben we ieder een roos in zee gegooid en samen hebben we aan de zee ieder onze gedachten stil laten staan bij Indy.

Valerie heeft er deze dagen ook extra bij stilgestaan en begint ook steeds vaker vragen te stellen over het hoe en waarom rondom de dood van haar zusje. Deze dagen zijn erg fijn geweest en dit proberen we zeker ieder jaar speciaal te houden. Zo neemt Indy ook bij de kinderen een speciaal plekje in.

Het doet ook goed om de berichtjes in het gastenboek te lezen van mensen die stilstaan bij de sterfdag van Indy. Ook hebben we verschillende kaartjes gehad van goede bekenden en vrienden die na onze thuiskomst nog even een praatje kwamen maken.

Eenmaal thuis gaat alles snel weer als voorheen. Ieder heeft zijn eigen bezigheden en is weer druk met vanalles en nog wat. Marcel is nog enkele dagen met de vrijwillige brandweer weggeweest. Marie-Louise is benaderd door de organisatie van de Minimars (Kennedymars) om hen te komen ondersteunen, waar ze in toegestemd heeft en veel zin in heeft om daar haar energie in te gaan steken.

juli/augustus
2 juli was het weekend van de Kennedymars in Someren. Marie-Louise heeft meegeholpen met de organisatie van de minimars. Dit jaar heeft ze meegedraaid achter de schermen maar volgend jaar gaat ze actief meedoen in het bestuur. Het was een drukke dag maar het is een hardstikke leuk en gezellig team van mensen. Juli was een drukke maand met veel feestjes. Onze planning was om deze zomer niet op vakantie te gaan. Maar hoe dichter de vakantie naderde hoe meer het begon te kriebelen om toch weg te gaan. Het weer in Nederland speelde hier ook in mee, want het was behoorlijk triest weer. Op het laatste moment zijn wij toch nog een week naar Zuid Frankrijk geweest met Sabine, het vriendinnetje van Valerie, en haar familie. De mensen waar zij eigenlijk mee op vakantie zouden gaan, konden wegens omstandigheden niet mee. Dit was een superweek. Valerie was natuurlijk helemaal blij want zij mocht met haar vriendinnetje op vakantie. Maar ook wij hebben er erg van genoten. We hebben tijdens de vakantie veel over Indy gepraat met Anke en Rene (de ouders van Sabine). Ondanks dat we elkaar nog niet zo goed kenden, voelde het erg goed om met hen over Indy te praten. Zij hebben Indy zelf niet gekend, maar het is zo fijn dat zij toch gewoon met ons over haar praten. Terwijl mensen uit onze naaste omgeving steeds minder over haar praten met ons.

We hebben tijdens de vakantie een bezoek gebracht aan Monaco en Cannes. Toen we in Cannes door de haven liepen, zagen we plotseling een boot liggen met de naam "Indy". Toeval of niet?

Verder hebben we in de vakantie nog wat uitstapjes met de kinderen gemaakt. Inmiddels is de school weer begonnen en gaat Valerie naar groep 3. Het is wel mooi om te zien, dat nu ze gaat leren lezen en schrijven, ze direct denkt dat ze ineens alles kan lezen. En levy die op zijn beurt ook denkt dat hij nu kan lezen en schrijven en vrolijk met Valerie meedoet. Het is heerlijk om die twee af en toe bezig te zien.

Momenteel zijn we bezig met de voorbereidingen voor het afscheidsfeest van de vader van Marcel. Op 1 oktober neemt hij afscheid als directeur van de Houthandel en neemt Marcel het officieel van hem over. Dit wordt een geweldig feest.

September/oktober

In september zijn we erg druk bezig geweest met de voorbereidingen voor het afscheidsfeest van de vader van Marcel bij de Houthandel. Dit was erg leuk om te doen, maar tegelijkertijd ook allemaal erg spannend omdat het altijd afwachten is of alles loopt zoals we gepland hadden.

Voor het feest van 1 oktober zijn we eerst nog een weekend naar de efteling geweest met de kinderen en de ouders van Marie-Louise en haar broer met vriendin. Dat was erg gezellig en we hebben ons allemaal erg goed vermaakt. Levy iets minder, want hij was bang voor Pardoes.

Op 1 oktober was het dan eindelijk zover. Het grote feest waar we al zo lang mee bezig waren. Het was prachtig om te zien dat in een paar dagen tijd een loods die voorheen helemaal vol hout stond, totaal omgetoverd werd in een schitterende feestzaal. Het was een komen en gaan van zeer veel mensen, die er samen voor hebben gezorgd dat het een mooie feestzaal werd. Op de dag zelf was het voor ons ook erg spannend en waren we erg benieuwd of iedereen wel zou komen. Ook Valerie en Levy vonden het allemaal erg indrukwekkend. Tijdens de opbouw van alles hebben ze zich al erg uitgeleefd op het podium en ze wilden graag overal bij zijn. Op de avond zelf is alles heel goed gegaan, en het was een superfeest om nooit te vergeten. Het was jammer dat het allemaal in 1 avond voorbij was, maar we hebben er volop van genoten.

Verder gaat alles weer gewoon door. We hebben nog steeds een drukke agenda en merken steeds vaker dat ons sociale leven dit jaar een complete wending heeft gekregen. We zijn ons beiden meer aan het inzetten in het verenigingsleven in Someren en leren steeds meer mensen kennen. Dit betekent wel dat we het steeds drukker krijgen. Ook op het werk krijgen we het steeds drukker, zeker nu Marcel officieel het roer over heeft genomen van zijn vader, en Marie-Louise zich steeds meer bezig aan het houden is met personeelszaken en alles wat daarbij komt kijken. Maar dit bevalt ons goed. Ergens is het ook een goede uitvlucht om maar niet zoveel meer met het verleden bezig te zijn. Het gemis van Indy blijft en op bepaalde momenten komt dit gemis toch extra naar boven. We praten er nog steeds graag over, maar we gaan ook verder met ons leven. We waarderen het enorm wanneer mensen ons vragen over Indy en ons zo blijft ze toch een stukje deel uitmaken van ons leven.

November
12 november was het dan eindelijk zover. Na 2 maanden niets te mogen zeggen, is het 12 november bekend gemaakt. Marcel is Prins Carnaval van de Meerpoel in Someren geworden. En dit terwijl wij eigenlijk helemaal geen carnaval vierders zijn en normaal gesproken liever op vakantie gaan dan carnaval te vieren. Toch hebben we na veel getwijfel "ja" gezegd toen ze Marcel kwamen vragen om Prins Carnaval te worden. Het leek ons ook wel een hele belevenis zo'n jaar. Met name doordat we al zo lang in hetzelfde kringetje verkeren en nu de kans krijgen om heel veel mensen te gaan ontmoeten. Dit willen we natuurlijk wel met onze familie en vrienden gaan beleven en waren dan ook erg benieuwd wat hun reactie hierop zou zijn. Dit viel gelukkig reuze mee en ze waren allemaal erg enthousiast.

We hebben onszelf wel afgevraagd of het niet te vroeg voor ons is om dit te gaan doen. Vooral omdat het nog zo kort geleden is dat Indy is overleden en we dit jaar al zoveel nieuwe dingen aan het doen zijn. Het gaat allemaal zo snel. Maar we weten zeker dat Indy dit ook heel erg leuk had gevonden. Vooral omdat Indy tijdens haar goede momenten een echt feestnummer was en genoot van carnavalsmuziek (ik heb een toeter op mijn waterscooter) en dansen. Toen ze tijdens carnaval 2003 in het ziekenhuis in Maastricht lag, heeft ze zelfs nog bezoek gehad van prins Carnaval van Maastricht. Dat vond ze erg indrukwekkend. Daarom hebben we toch besloten om dit door te zetten en gaan er iets moois van maken als eerbetoon aan haar.

Dat worden weer drukke tijden, maar we hebben er erg veel zin in. We krijgen ontzettend leuke reacties van iedereen. Van diverse ex-prinsen en ex-prinsessen hebben we al vernomen dat het een jaar wordt om nooit te vergeten, dus we gaan er lekker van genieten. Ook de kinderen zijn erg enthousiast en het lijkt ons geweldig om hen hier zoveel mogelijk in te betrekken. En ons kleine sterretje is natuurlijk altijd bij ons.