Op 2 juni is Indy overleden. Ze zou pas de volgende dag opgehaald worden door onze uitvaartverzorger. Wij hadden daarom besloten om dan ook nog een nacht in Groningen te blijven. In het Ronald mc Donald hebben we toen nog samen met de bewoners gegeten.

Op 3 juni is Indy door de uitvaartverzorger naar huis gebracht. Dit was een heel rare belevenis. Indy, die al zo lang niet meer in haar eigen bedje had gelegen, lag nu plotseling weer in haar eigen kamer in haar eigen bed. Zo vredig alsof ze elk moment weer wakker werd.

Het is een heel drukke week geweest. Er moest vanalles geregeld worden en we wilden natuurlijk dat alles perfect zou zijn. Iedereen hielp mee en was bereid een stukje voor te lezen in de kerk of in het crematorium. We hebben ook veel tijd doorgebracht bij Indy. Vooral ook samen met Valerie. Het was erg fijn haar thuis te hebben. Veel tijd om te beseffen wat er nu allemaal gebeurd was, hebben we niet gehad.

Op 7 juni moesten we dan echt afscheid nemen van Indy. Op dat moment gaat er zoveel door je heen. Ruim 2 jaar lang hebben we voor haar gezorgd en heeft ons hele leven in het teken van haar gestaan. We hebben altijd geweten dat de kans erin zat dat ze het niet zou overleven, dus dachten we dat we enigszins voorbereid waren als het inderdaad zover zou komen. Niet dus, het komt toch onverwachts en het doet erg veel pijn. Want hoop zijn we toch altijd blijven houden, tot op het laatste moment. Ze was immers zo sterk en wilde zo graag leven. Nu ging ze voorgoed weg en konden we haar nooit meer aanraken.

Ondanks alle verdriet en emoties, zijn we wel erg tevreden over het verloop van de avondwake en de dienst in het crematorium. Dit was het laatste wat we voor Indy konden doen, haar het mooiste afscheid geven dat ze verdiende.

DAARNA WERD HET STIL EN MOESTEN WE VERDER ZONDER INDY.

Juni 2003
Ook na de crematie hebben we nog veel bezoek gehad van vrienden en familie. Toch moest het gewone leven weer doorgaan, hoe moeilijk dit ook was. Het leek net of we ineens weer een heel drukke agenda kregen, we konden weer gaan en staan waar we wilden. Even samen naar het terras om wat te gaan drinken, spontaan gaan uiteten, naar de speeltuin gaan of even bij iemand op bezoek gaan, iets wat voor iedereen heel gewoon is, was voor ons weer helemaal nieuw en vreemd. Hiervan genieten is dan ook erg moeilijk.

Ook kwamen er na een paar weken steeds meer vragen boven en steeds meer boze gevoelens over wat er allemaal gebeurd was. De hele film van de laatste week van Indy werd steeds weer herhaald in je hoofd, wat erg veel emoties boven bracht. Nu hadden we ineens tijd om hierover na te denken. Al die tijd zijn we erg geleefd.

Juli 2003
Op 2 juli, precies een maand na het overlijden van Indy, zijn we teruggegaan naar Groningen voor een evaluatiegesprek met de artsen. Hier hebben we onze vragen kunnen stellen en is alles nog eens besproken. Ook voor de artsen is het nog steeds een raadsel hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren, en veel antwoorden hebben we dus niet gekregen en zullen we ook nooit krijgen. Het is erg moeilijk om het allemaal een plaatsje te kunnen geven en het zal erg veel tijd nodig hebben. We zijn na het gesprek ook nog even op de afdeling geweest waar Indy heeft gelegen en het was wel fijn om de verpleging en de ouders van Sietse, Sharon en Jennefer weer te zien. Wel raar om nu gewoon daar rond te lopen zonder Indy op te zoeken. In het Ronald mc Donald hebben we ook nog de opbrengst van de collectehuisjes (570euro) overhandigd aan de assistent huismanager, waarna de moeder van Sharon (Bertina) nog gekookt heeft en we nog een keertje mee hebben gegeten. Al met al viel het weerzien niet tegen, we hadden even het gevoel op weekendverlof te zijn geweest, waarna we nu weer gewoon verdergingen met het wachten op een lever voor Indy.

We hebben ook nog erg veel contact met Jasper en zijn familie, en we hebben hen en de ouders en zus van Thijs ook al verschillende keren gezien de afgelopen tijd. Dit voelt wel goed, we kunnen erg goed over alles met hen praten, we hebben immers allemaal erg veel meegemaakt.

Ook blijven we nog continue op de hoogte van de ontwikkelingen met betrekking tot de overige leverpatientjes die we in al die tijd hebben leren kennen, en leven ook erg met hen en hun ouders mee.

26 juli was Marie-Louise jarig. Een heel rare dag. De eerste verjaardag zonder Indy, maar tevens de eerste verjaardag met Levy. Het blijft wennen. We hebben eigenlijk maar 2 weken thuis gewoond met 3 kinderen, waarna Indy in het ziekenhuis belandde, en we dus eigenlijk weer 2 kinderen thuis hadden, zoals we voor Levy ook maar 2 kinderen thuis hadden.

Op 29 juli is Valerie geopereerd aan haar keel- en neusamandelen in het Elkerliek ziekenhuis. Dit bracht weer erg veel herinneringen boven. Ook Indy heeft hier gelegen. Valerie was erg trots op haar narcosekapje terwijl het voor ons vreemd was om met haar mee te gaan terwijl ze onder narcose werd gebracht. Dit hebben we zo vaak bij Indy moeten doen, en de laatste keer dat Marie-Louise dat bij Indy had gedaan, was tevens de laatste keer dat ze haar in levende lijve in de armen heeft gehad. Maar goed, dit was een kleine ingreep, en ook Valerie verdiende nu een keer extra aandacht van ons, dus moesten we ons hier overheen zetten en er voor haar zijn.

Levy en Valerie houden ons wel op de been. Levy is een erg vrolijk mannetje en Valerie is blij dat ze een broertje heeft waar ze zich over kan ontfermen en waar ze alles voor doet. S'avonds zitten we vaak buiten en kijken als het donker is naar de sterren waarbij we weer het gevoel hebben dat Indy weer even dichtbij is.

Augustus 2003
Weer een maand verder. We krijgen nog erg vaak bezoek van vrienden en onze familie met wie we nog veel praten over Indy. Dit doet ons goed, want we praten graag over haar en we zijn blij dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben die dat ook nog graag doen.

Toch lijkt het wel of het missen alleen maar erger wordt. We zijn ook nog met heel veel dingen bezig, zoals het uitzoeken van alle foto's, het opruimen en uitzoeken van alle kleren en speelgoed van Indy. Het is ook wel fijn om hier mee bezig te zijn, het geeft ook weer een heleboel mooie herinneringen. Het doet ook erg veel pijn en geeft vaak weer heftige emoties, boosheid en slapeloze nachten.

We zijn er toch ook nog even tussenuit geweest. 5 dagen naar een chaletje aan de Maas in Maashees bij vrienden, samen met de kinderen. Dit was erg fijn en wij, maar zeker ook de kinderen hebben hier erg van genoten. Dennis, Cindy, Willem, Carrie en Carla, hardstikke bedankt voor jullie gastvrijheid, het heeft ons erg goed gedaan.

30 augustus 2003
Gisteren hebben we de urn van Indy opgehaald bij het crematorium in Heeze. Het was een heel speciaal moment. Terwijl we ernaar toe reden was toevallig het liedje "Heaven" van Do op de radio (dit nummer hadden we ook gedraaid tijdens de dienst in het crematorium). Dit maakte het natuurlijk nog specialer. Het weer was slecht (het was weer erg donker en regen), dus echt een dag om zoiets te gaan doen. Valerie was meegegaan en wilde daarna ook perse de urn dragen en ze praatte ook tegen Indy. Op de terugweg voelde het toch ook weer goed (wat je tenminste goed kunt noemen). We zijn weer compleet, Indy is eindelijk thuis, en krijgt een zeer mooi plekje in huis.

Vanavond hebben we een heel speciale avond gehad met onze beide families en vrienden. Dezelfde mensen die de laatste week bij ons in Groningen zijn geweest. In die week is toen al besloten dat de vrienden een keer een etentje zouden organiseren om nog eens samen bij elkaar te kunnen zitten. Dat was dus vanavond. Wij vonden dit de goede gelegenheid om dan ook de urn van Indy thuis te hebben, zodat zij er eigenlijk ook weer een beetje bij was.


Dit was voor iedereen een echte verassing, want we hadden dit aan niemand vertelt en brachten dus tijdens deze avond de urn van Indy binnen. Dit was echt heel speciaal, maar ook erg emotioneel. Alles was weer compleet. Het was een zeer mooie avond, die geweldig goed verzorgd was door onze vrienden. We hebben weer samen gelachen, gegeten, gedronken, over Indy gepraat, gehuild en muziek geluisterd.

"STILTE"
Ik mis je
elke dag weer
ik blijf aan je denken
keer op keer
ik wil naar je toe
maar het kan niet meer
ik wil je zien
het doet zo een zeer
ik wil met je praten
maar.....Het blijft stil!!!

September 2003
Het is weer stil in huis. Valerie is weer naar school en is weer erg druk met het spelen bij vriendinnetjes. Dit is weer erg wennen. Weer meer vrije tijd, dus ook weer meer tijd om na te denken over Indy en alles wat er gebeurd is. Wat is het toch moeilijk om het normale leven weer op te pakken. Voor onze hele omgeving gaat alles weer normaal door, terwijl het voor ons nooit meer normaal zal zijn.

Op 21 september kregen we te horen dat Jennefer Vos is overleden.

IN MEMORIAM: JENNEFER VOS
Zij was 2 jaar en 4 maanden oud. Ook zij had galgangatresie. Zij heeft 3 levertransplantaties gehad met daarna nog een aantal complicaties en het ging eindelijk goed met haar. Ze had zo hard gevochten. Toch overleed zij plotseling. Ook zij trok een streep. Jennefer en Indy hebben 3 maanden naast elkaar (kamers) in het AZG gelegen. Alie (haar moeder) had het altijd over onze "kanjers". Het blijven "kanjers" en we zullen ze nooit vergeten.


Van 23 september tot en met 30 september zijn we op vakantie geweest naar Turkije met de kinderen. Dit was erg fijn. Even weg van alles en proberen een beetje tot rust komen met ons eigen gezin. Valerie en Levy hebben zich zeer goed vermaakt en ook voor ons was het goed om weer een gezin te zijn en samen dingen te doen. Levy heeft voor het eerst in een vliegtuig gezeten, dit ging wonderbaarlijk goed, terwijl hij toch de hele reis op schoot moest zitten.

 

Het was erg mooi weer en we hebben dan ook volop gezwommen. 's avonds was er vaak nog een show die Valerie niet wilde missen, waarna we allemaal naar bed gingen (we sliepen met z'n vieren op een kamer) want 's morgens was Levy weer om half 8 wakker.





Indy blijft er toch altijd bij horen en we hebben ook tijdens de vakantie veel over haar gepraat. We missen haar steeds meer.

OKTOBER 2003
Dit is een vrij rustige tijd geweest. Begin oktober hebben we feest gehad omdat de vader van Marcel 60 jaar is geworden. In eerste instantie was het de bedoeling geweest dat er een groot feest zou komen, maar dit is afgezegd toen Indy was overleden. We vonden het ook niet leuk om er helemaal niets aan te doen, dus hebben we op het laatste moment nog besloten om een surpriseparty voor hem te organiseren met zijn familie en goede vrienden. Dit was toch wel een geslaagd feestje.

Eind oktober zijn we nog een weekendje weggeweest met de ouders, zus en schoonbroer van Marcel. Dit was wel erg gezellig, maar ook wel raar. Het was weer de eerste keer dat we zonder kinderen weggingen, en dit was ook voor Valerie even vreemd. Wij gingen onze koffer weer pakken en zij mocht niet mee. Maar uiteindelijk was het allemaal goedgegaan. Ome Jos en Tante Helma hebben op Levy en Valerie gepast tijdens het weekend en dit was natuurlijk 1 groot feest.

We vonden het nu ook tijd worden om iets te gaan doen met de urn van Indy. Ze heeft natuurlijk al een mooi plaatsje gekregen in de woonkamer, maar het is nog steeds maar een eenvoudig "potje" wat er staat. We zijn samen met een kunstenares aan tafel gaan zitten en hebben haar gevraagd om een mooi huisje voor Indy te maken, iets dat speciaal is en een blijvende herinnering aan haar geeft. Het is heel fijn om hier over na te denken en ze wil ons hier graag bij helpen. Dit heeft natuurlijk nog wel veel tijd nodig, maar we zijn ervan overtuigd dat het iets geweldigs gaat worden.

NOVEMBER 2003
Op 2 november was het precies 5 maanden geleden dat Indy gestorven is. Dit was ook het weekend van Allerheiligen en Allerzielen. We zijn op 2 november samen met onze familie en vrienden naar de herdenkingsdienst van alle overledenen geweest en daarna hebben we met zijn allen bij ons wat gegeten en gedronken. Weer even stilstaan bij wat er is gebeurd.

Als we nu terugdenken aan de afgelopen 5 maanden, dan lijkt het wel of het allemaal al veel langer geleden is. Het is pas 5 maanden, maar in deze maanden hebben we al zoveel dingen gedaan en meegemaakt, dat het wel lijkt of het al veel langer geleden is. Terwijl de laatste week met Indy nog steeds vers in ons geheugen staat geprint en het gemis alleen maar sterker wordt. Ook in onze omgeving wordt alles steeds gewoner. Terwijl iedereen gewoon doorgaat, staat voor ons toch nog steeds de tijd stil als het om Indy gaat. Het doet ons dan ook erg goed dat we af en toe nog eens een kaartje krijgen van mensen die willen laten weten dat ze nog steeds aan ons en Indy denken. We krijgen haar nooit meer terug, maar door over haar te praten, blijft ze toch nog steeds erbij horen.

11 november zijn we op vakantie gegaan. Samen met Jos en Helma en zonder de kinderen zijn we 2 weken naar Sri Lanka en de Malediven geweest. Deze reis hebben we altijd al eens willen maken en na alles wat we hebben meegemaakt, vonden we dat we dat nu moesten doen. Tijd doorbrengen met elkaar en weer proberen om ook ons leven samen weer op te pakken, nadat we al zoveel tijd langs elkaar heen hebben geleefd.


Opa en Oma Heusden zijn tijdens deze 2 weken bij ons in huis geweest om op Valerie en Levy te passen. De vakantie heeft ons wel goed gedaan. We hebben veel gepraat, maar hebben ook weer samen kunnen lachen. De kinderen hebben we wel erg gemist. Tijdens de reis misten we onze 3 kinderen en eenmaal thuis blijft het gemis van Indy en komt weer het besef dat dit ook altijd zo zal blijven.

Nu staan de feestdagen weer voor de deur. Voor ons hebben deze feestdagen nu een heel ander karakter gekregen. De ster van Kerstmis heeft bij ons een naam gekregen "INDY".


DECEMBER 2003
Het is zover, de feestdagen zijn aangebroken. Allereerst hebben we natuurlijk Sinterklaasavond gehad. Valerie vond het allemaal erg spannend. Ze kreeg op 5 december ook nog te horen dat ze mocht gaan proefzwemmen voor diploma A, ook weer spannend. Maar goed, toen alle kadootjes uitgepakt waren, was alles weer over. Ze vond echter de kadootjes van Levy interessanter dan degene die ze zelf had gekregen. Door alle drukte rondom Sinterklaas staan we wel even minder stil bij het overlijden van Indy. De feestdagen geven zo ook weer een stuk afleiding. Echter op de avond zelf, sta je er wel weer extra bij stil. Vorig jaar hebben we nog Sinterklaasavond gehad met Indy erbij, nu was Indy er niet meer bij maar is Levy er voortaan bij. Vorig jaar moesten we op 6 december met Indy op controle in Groningen, waar ze direct werd opgenomen vanwege hoge koorts. Deze herinneringen en vooral de daarbij behorende gevoelens komen nu ook weer boven. Op zich is de Sinterklaastijd vrij rustig verlopen.


Na Sinterklaas beginnen de voorbereidingen voor Kerst. Ook bij ons. Samen met Valerie de kerstboom versieren, Levy die zijn eerste kennismaking met een Kerstboom had en sindsdien er niet meer aanzit. Ook Indy heeft een speciaal plekje in de kerstboom gekregen. Marcel en Valerie hebben samen een ster gemaakt en daar een foto van Indy opgeplakt. Deze ster hebben ze als piek op de kerstboom gezet, waardoor onze kerstster ook tijdens de kerst zal schitteren.

We blijven dit jaar met kerst gewoon thuis. Andere jaren gaan we altijd eten bij wederzijdse ouders, maar dit jaar staat ons hoofd daar niet naar. We kunnen nu weer gewoon thuis zijn, zonder allerlei spanningen van de afgelopen jaren. Ons gezin is nooit meer compleet, maar we proberen in ieder geval te genieten van het samen thuis zijn (met z'n vieren en ons sterretje dat over ons waakt).

28 december wordt Levy alweer 1 jaar. Vorig jaar zaten we in spanning rondom de geboorte van hem en in de week erna hebben we genoten van de kraamtijd ondanks dat Indy toen ook nog een nacht in het ziekenhuis heeft gelegen. Nu zijn we alweer een jaar verder. Wat we toen nog zo hoopte, dat Indy getransplanteerd zou worden en we eindelijk samen als gezin verder konden gaan, is nu allemaal verdwenen. We genieten wel erg van Levy, die inmiddels erg ondernemend aan het worden is, en van Valerie, die steeds wijzer wordt.

Hopelijk brengt het nieuwe jaar ons wat rust en tijd om alles een plekje te kunnen gaan geven.

FIJNE FEESTDAGEN EN EEN GEZOND 2004


Klik hier om de gebeurtenissen in 2003 te lezen Klik hier om de gebeurtenissen in 2004 te lezen Klik hier om de gebeurtenissen in 2005 te lezen

Klik hier om de gebeurtenissen in 2006 te lezen